KÖTÜ GÜNLER:(...

Bu blogda hep güzel şeyleri yazmak isterdim aslında. İlerde Berk burayı okurken aaa ne güzel günler geçirmişim desin isterdim. Ama bu hafta sonu o güzel günlerden değildi:(

Cumartesi günü annem rahatsızlanmış ben işteyken:( Uzun zamandan sonra ilk kez cumartesi çalışmaya başlamış olmam kötü bir hafta sonu başlangıcıydı zaten:( Süt iznim elimden alındı. Aslında alınmak değil de cumartesi değil hafta içi kullanacağım artık:( Maalesef o 1,5 saat yolda geçiyor ama olsun... Herneyse annemin sıkıntısı artınca doktorunu aramışlar o da getirin ben burdayım deyince götürmüşler doktora. Hemen eko çekilmiş ve yoldayken kalp krizi geçirdiği anlaşılmış:( Veee hemen anjiyoya alınmış. Geçen sene de bu aylarda anjiyo yapılmış ve damar tıkanıklığı olduğu görülmüş ama stente gerek duyulmamıştı... Ama bu sefer damar % 95 tıkalı olunca hemen stent takılmış. Ben işten çıktığımda hemen berki de alıp hastaneye gittik. Ama sadece uzaktan görebildik annemi... Yoğun bakımdaydı ve orda kalmamıza gerek yoktu...

Pazar günü odaya çıkartacaklardı ama enfeksiyon kaptığı ve ateşi yükseldiği için yoğun bakımda kalmaya devam etti:( Pazar gününü de hastanede geçirdik. 2 dakika görüp elini tutabildim pazar günü. İbi burda mı dedi... Evet burda dedim. Sesini duymuş ve sevinmiş:) Hepimiz dışardayız merak etme dedim. Beklemeyin gidin bana burda iyi bakıyorlar dedi... Çoluğunuz çocuğunuz var onların yanında olun dedi anneliğiyle... Anneliğin kutsallığını görmemi tekrar sağladı... Orada yatarken bile bizi düşündüğünü gösterdi... Çocuklar büyüdükçe anneler rahatlıyor derdim ama yok öyle birşey... Büyüdükçe dertlerimiz de çoğaldı. Hatta eşlerimizin çocuklarımızın dertleri de eklendi...

Şimdi evinde annem... Herşey yoluna girecek. Daha da iyi olacak... Yediğine, içtiğine daha da dikkat edecek... Ve biz hep yanında olacağız... Bir tek o kaldı çünkü... Allah herkese şifa versin...